Met pijn in mijn hart ben ik ´s morgens opgestaan , wetend dat ik mijn familie en vriend voor een week zal moeten missen.
Maar ergens had ik wel zin en keek ik ook uit naar deze reis. Ik keek enorm uit om het werkkamp in Buchenwald te bezoeken. Het leek me allemaal wel interessant. Natuurlijk verwachtte ik om na een bezoekje aan het werkkamp te hebben gemaakt om mij raar te voelen (droevig), maar we zien enorm weinig.
De gids heeft ons alles een beetje uitgelegd dat je een beetje kon inzien hoe het leven eraan toeging, maar spijtig genoeg is het gevoel niet hetzelfde mochten de hutten waarin Joden, homoseksuelen, enz.. nog zouden rechtstaan.
Als je de poort voorbijgaat voel je je op een kerkhof, eigenlijk zouden we het zo mogen noemen, het is meer een gedenkplaats voor de slachtoffers.
Je voelt je in het begin wel akelig, zeker wanneer je in het crematorium binnengaat. Je ziet echt nog de originele tafel waarop ze (dode) mensen opensneden voor hun organen en ook om gouden tanden uit te trekken. Men ziet echt de werktuigen nog liggen (achter glas). Daarna hebben we de ovens gezien, daar was iedereen enorm rustig (ik denk dat iedereen gewoon zo schrokken was).
Het was een mooi bezoek en ik vind het spijtig dat ik niet naar de kelder ben geweest, want het scheen daar wel de moeite te zijn geweest (folterkamer). DUS: iedereen die Buchenwald gaat bezoeken, ga echt wel naar de kelder!!!
Ik wou ook wel museums bezoeken enz…. Dit hebben we wel niet gedaan, maar de dagen waren genoeg gevuld dat het eigenlijk niet uitmaakte.
Ik verwachtte om enorm weinig vrije tijd te krijgen ´s avonds, maar toen ik hoorde dat we laat mochten wegblijven, leek deze reis nog leuker te zijn. We zijn nu donderdag en de reis is tot nu toe echt leuk geweest.
Maar ik zal morgen wel enorm blij zijn om mijn vriend en familie terug te zien.
Kristel Pirquin